Abstrakt
Od momentu powstania UE kwestia zapewnienia wyższego wzrostu gospodarczego w państwach członkowskich przy jednoczesnym zmniejszeniu nierówności na rynku pracy i nierówności społecznych między wszystkimi krajami i regionami postrzegana była jako istota procesu integracji europejskiej. W praktyce proces konwergencji społecznej i gospodarczej w przestrzeni ponadnarodowej nie przebiegał jednak paralelnie. To, jak trudno jest wypracować widocznie nadwerężoną w związku z tym symetrię między społecznym a gospodarczym wymiarem UE, uwypuklił proces rewizji dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 16.12.1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług2, której swoistego rodzaju pokłosie stanowią omówione w niniejszym opracowaniu wyroki TS z 8.12.2020 r. w sprawach C-620/18 oraz C-626/18.
TEZY ZBIORCZE
1. W celu określenia odpowiedniej podstawy prawnej dla uregulowania zmieniającego istniejące przepisy, takiego jak dyrektywa 2018/957, należy uwzględnić istniejące przepisy, które ono zmienia, a w szczególności ich cel i treść;2. W sytuacji gdy akt ustawodawczy koordynował już ustawodawstwa państw członkowskich w danej dziedzinie działań Unii, prawodawca Unii nie może zostać pozbawiony możliwości dostosowania tego aktu do wszelkich zmian okoliczności lub do rozwoju wiedzy;3. Prawodawcy Unii przysługuje w ramach wykonywania przyznanych mu kompetencji szeroki zakres uznania w dziedzinach wymagających od niego dokonywania rozstrzygnięć natury politycznej, gospodarczej lub społecznej oraz złożonych ocen i analiz, do których należy regulacja delegowania pracowników w ramach świadczenia usług;4. Dyrektywa zmieniająca nie eliminuje ewentualnej przewagi konkurencyjnej, z której mogliby korzystać usługodawcy w niektórych państwach członkowskich, ponieważ w żadnym razie nie prowadzi ona do wyeliminowania wszelkiej konkurencji opartej na kosztach;5. Prawodawca Unii mógł uznać, że delegowanie na okres przekraczający 12 miesięcy powinno skutkować znaczącym zbliżeniem sytuacji osobistej danych pracowników delegowanych do sytuacji pracowników zatrudnionych przez przedsiębiorstwa mające siedzibę w przyjmującym państwie członkowskim;6. Art. 3 ust. 1a dyrektywy 96/71 w zmienionym brzmieniu, ze względu na swój charakter i treść, stanowi szczególną normę kolizyjną w rozumieniu art. 23 rozporządzenia „Rzym I”.Poland and Hungary v. the real dimension of social convergence in Europe ?(CJEU judgments of 8 December 2020 in cases C-620/18 and C-626/18)
Since the creation of the European Union, the issue of ensuring higher economic growth in the Member States, while reducing labor market and social inequalities between all countries and regions, has been perceived as the core of the European integration process. In practice, however, the process of social and economic convergence at the supranational level has not proceeded in parallel. Difficulty to develop the visibly strained symmetry between the social and economic dimensions of the EU has been illustrated by the process of revising Directive 96/71/EC concerning the posting of workers within the framework of the provision of services, the aftermath of which constitute the CJEU judgments of 8 December 2020 in cases C-620/18 and C-626/18 discussed in this paper.Keywords: Directive 2018/957, freedom to provide services, posting of workers, employment conditions, remuneration, posting period.
Słowa kluczowe: dyrektywa (UE) 2018/957, swoboda świadczenia usług, delegowanie pracowników, warunki zatrudnienia, wynagrodzenie, okres oddelegowania.