Abstrakt
1. Artykuł 20 dyrektywy 2014/671 w zakresie, w jakim wymaga on, aby kary, o których w nim mowa, były proporcjonalne, jest bezpośrednio skuteczny i może być powoływany przez jednostki przed sądami krajowymi przeciwko państwu członkowskiemu, które dokonało jego nieprawidłowej transpozycji. 2. Zasadę pierwszeństwa prawa UE należy interpretować w ten sposób, że nakłada ona na organy krajowe obowiązek odstąpienia od stosowania przepisów krajowych, które są w części sprzeczne z wymogiem proporcjonalności kar przewidzianym w art. 20 dyrektywy 2014/67, wyłącznie w zakresie niezbędnym do umożliwienia nałożenia proporcjonalnych sankcji.
Wyrok TS z 8.3.2022 r., Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld (Effet direct), C205/20
Ramy prawne
1. Prawo UE
Artykuł 20 dyrektywy 2014/67 stanowi, że państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą oraz przyjmują wszystkie niezbędne środki mające zapewnić wdrożenie i przestrzeganie tych przepisów. Przewidziane kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach najpóźniej do 18.6.2016 r. Niezwłocznie informują one o wszelkich późniejszych zmianach ich dotyczących.2. Prawo austriackie
Paragraf 52 ust. 1 i 2 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ma następujące brzmienie:„1. W wyroku sądu administracyjnego, w którym sąd utrzymuje w mocy decyzję nakładającą karę za naruszenie administracyjne, sąd określa udział w kosztach postępowania pokrywany przez sprawcę naruszenia, za które wymierzana jest kara. 2. Udział ten określa się, w ramach postępowania w przedmiocie skargi, w wymiarze 20% nałożonej kary, jednakże co najmniej w wymiarze 10 euro; gdy wymierzona kara jest karą pozbawienia wolności, jeden dzień pozbawienia wolności, dla celów obliczenia kosztów, odpowiada kwocie 100 euro”.
Paragraf 26 ustawy o przeciwdziałaniu dumpingowi płacowemu i socjalnemu2 stanowi, że kto, działając jako pracodawca lub przedsiębiorstwo udostępniające pracowników w rozumieniu art. 19 ust. 1:
„1. nie składa lub nie składa w terminie lub w sposób kompletny, z naruszeniem § 19, zgłoszenia lub zgłoszenia dotyczącego późniejszych zmian danych (zgłoszenia zmiany) lub
[…] 3. nie przechowuje wymaganych dokumentów, z naruszeniem § 21 ust. 1 lub 2, lub nie udostępnia ich do wglądu organom podatkowym na miejscu […] w formie elektronicznej, popełnia naruszenie administracyjne i podlega, za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie, nakładanej przez powiatowy organ administracji karze grzywny w wysokości od 1000 euro do 10 000 euro, a w wypadku ponownego naruszenia – karze grzywny w wysokości od 2000 euro do 20 000 euro”.
Paragraf 27 ust. 1 LSDBG przewiduje, że kto nie przekazuje wymaganych dokumentów, z naruszeniem § 12 ust. 1 pkt 3, popełnia naruszenie administracyjne i podlega, za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie, nakładanej przez powiatowy organ administracji karze grzywny w wysokości od 500 euro do 5000 euro, a w wypadku ponownego naruszenia – karze grzywny w wysokości od 1000 euro do 10 000 euro. Na podstawie § 28 pkt 1 LSDBG kto, działając jako pracodawca, nie przechowuje dokumentacji płacowej, z naruszeniem § 22 ust. 1 lub 1a popełnia naruszenie administracyjne i podlega, za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie, nakładanej przez powiatowy organ administracji karze grzywny w wysokości od 1000 euro do 10 000 euro, a w wypadku ponownego naruszenia – karze grzywny w wysokości od 2000 euro do 20 000 euro; jeżeli naruszenie dotyczy więcej niż trzech pracowników, karę grzywny wymierza się, za każdego pracownika, którego dotyczy naruszenie, w wysokości od 2000 euro do 20 000 euro, a w wypadku ponownego naruszenia – w wysokości od 4000 euro do 50 000 euro.