Abstrakt
Wobec rosnącej skali migracji zarobkowych wewnątrz UE coraz większego znaczenia nabiera stosowanie regulacji normujących koordynację systemów zabezpieczenia społecznego. Należy przy tym zakładać, że ta wzrostowa tendencja będzie się utrzymywała. Omawiane orzeczenie TS ma na gruncie krajowym szczególnie istotne znaczenie, dotyczy bowiem sprawy przeciwko polskiemu organowi – Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych, dając ubezpieczonym podstawę do wnioskowania o ponowne przeliczenie emerytury. Wyrok wydany w komentowanej sprawie jest kolejnym po tzw. wyroku Tomaszewskiej2 dotyczącym praktyki stosowania przepisów o koordynacji zabezpieczenia społecznego przez polskie organy. Komentowany wyrok został wydany na podstawie pytania prejudycjalnego, określonego wręcz przez działającego w sprawie Rzecznika Generalnego jako „zwrócenie się o doprecyzowanie rozstrzygnięcia przyjętego przez Trybunał w wyroku Tomaszewska3”.
ZBIORCZE TEZY:
1) Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29.4.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że do celów określenia wymiaru, którego nie mogą przekraczać nieskładkowe okresy ubezpieczenia w stosunku do składkowych okresów ubezpieczenia zgodnie z ustawodawstwem krajowym, właściwa instytucja danego państwa członkowskiego powinna przy ustalaniu teoretycznej kwoty świadczenia, o której mowa w ppkt (i) tego przepisu, uwzględnić wszystkie okresy ubezpieczenia, w tym okresy ubezpieczenia ukończone na podstawie ustawodawstwa innych państw członkowskich; 2) Artykuł 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29.4.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że ustalenia rzeczywistej kwoty świadczenia, o której mowa w ppkt (ii) wspomnianego przepisu, dokonuje się wyłącznie w odniesieniu do okresów ubezpieczenia ukończonych na podstawie ustawodawstwa danego państwa członkowskiego; 3) Jeżeli ustawodawstwo krajowe w celu ustalenia minimalnego okresu ubezpieczenia wymaganego do nabycia prawa do emerytury przewiduje granicę, której nie mogą przekraczać nieskładkowe okresy ubezpieczenia w stosunku do składkowych okresów ubezpieczenia, właściwa instytucja danego państwa członkowskiego powinna przy określaniu składkowych okresów ubezpieczenia uwzględnić wszystkie okresy ubezpieczenia nabyte w trakcie kariery zawodowej pracownika migrującego, w tym okresy ukończone zgodnie z ustawodawstwem innych państw członkowskich; 4) Każda właściwa instytucja powinna wypłacić jedynie część świadczenia, która odnosi się do odpowiednich okresów ukończonych na podstawie stosowanego przez nią ustawodawstwa. Zatem rzeczywista kwota świadczenia, które ma zostać wypłacone, stanowi stosunkową część kwoty teoretycznej odpowiadającej całkowitym okresom ubezpieczenia lub zamieszkania rzeczywiście ukończonym zgodnie z ustawodawstwem danego państwa członkowskiego.