Abstrakt
Artykuł przedstawia sposób, w jaki w orzecznictwie Sądu Najwyższego doszło do autonomizacji użytego w art. 4421 § 2 KC pojęcia „przestępstwa” i oderwania go od siatki pojęciowej prawa karnego. Zaprezentowana została w nim historia regulacji dotyczącej terminu przedawniania się roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym stanowiącym jednocześnie przestępstwo, a także względy stojące za odejściem od językowej wykładni tych unormowań na rzecz wykładni funkcjonalnej. Za trafną uznano koncepcję, w myśl której szerokie rozumienie pojęcia „przestępstwo” nie powinno być wiązane z negatywną oceną czynu sprawcy szkody. W konkluzji przedstawiono propozycję, by na tle art. 4421 § 2 KC przestępstwo rozumieć jako czyn od strony przedmiotowej odpowiadający zbrodni lub występkowi, którego sprawca z obiektywnego punktu widzenia naruszył reguły prawidłowego postępowania.