Abstrakt

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z 15.5.2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych ma na celu zapewnienie stabilności systemu finansowego, przy jednoczesnym jak najdalszym ograniczeniu pomocy publicznej dla zagrożonych upadłością banków o znaczeniu systemowym (bail-out). Zamiast takiej pomocy przewiduje się przymusową restrukturyzację banku (resolution), obejmującą tzw. bail-in, czyli umorzenie wyemitowanych przez bank instrumentów kapitałowych (akcji, hybrydowych instrumentów finansowych oraz długu podporządkowanego), jak również zobowiązań kwalifikowanych (eligible liabilities). BRRD została implementowana do polskiego systemu prawnego ustawą z 10.6.2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, lecz jak dotąd nie zostało jeszcze nigdy wszczęte postępowanie przymusowej restrukturyzacji. Inaczej rzecz ma się w strefie Euro, gdzie narzędzia BRRD wykorzystano do rekapitalizacji banku Monte dei Paschi di Siena. Samo postępowanie przymusowej restrukturyzacji wszczęto po raz pierwszy w czerwcu br. w stosunku do hiszpańskiej instytucji kredytowej – Banco Popular Espanol S.A. Zaledwie 2 tygodnie później zdecydowano jednak o niewszczynaniu postępowania resolution względem dwóch włoskich regionalnych instytucji kredytowych, tj. Banca Popolare di Vicenza S.p.A. i Veneto Banca S.p.A. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie działania mechanizmu przymusowej restrukturyzacji w praktyce, a także odpowiedź na pytanie, czy cele BRRD i przymusowej restrukturyzacji są realizowane w praktyce.