Monitor Prawniczy

nr 6/2017

Pojęcie formy dokumentowej i dokumentu na gruncie Kodeksu cywilnego oraz forma dokumentowa przy następczych czynnościach prawnych

Tomasz Tomczak
Autor jest doktorantem w Zakładzie Prawa Gospodarczego i Handlowego na Uniwersytecie Wrocławskim, aplikantem radcowskim w OIRP we Wrocławiu, młodszym prawnikiem w kancelarii Wiewiórski oraz uzyskał tytuł LLM na Uniwersytecie Radboud w Holandii.
Abstrakt

Kodeks cywilny już od dnia wejścia w życie przewidywał dwie formy szczególne w jakich oświadczenie woli może być złożone. Do form tych należały: zwykła forma pisemna (art. 78 KC) oraz oświadczenie woli z datą pewną (art. 81 KC). Nieobowiązująca już ustawa o podpisie elektronicznym wraz z wejściem w życie wprowadziła do art. 78 § 2 KC nową formę oświadczeń woli: formę elektroniczną. Dodatkowo na podstawie ustawy – Prawo o notariacie wyróżnia się takie dwa rodzaje form szczególnych, jak: oświadczenie woli z poświadczeniem podpisu oraz formę aktu notarialnego. Te pięć rodzajów form szczególnych wyróżnianych przez prawo stanowione uznawano za najpowszechniej występujące w obrocie ustawowe formy szczególne.
Ustawa z 10.7.2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 8.9.2016 r. nie tylko wyraźnie zakończyła spór czy na gruncie prawa polskiego możemy mówić o formie elektronicznej, ale także, poprzez wprowadzenie zupełnie nowego art. 772 KC, doszło do wyróżnienia w polskim porządku prawnym nowej formy szczególnej: formy dokumentowej. Niniejszy artykuł ma na celu rozważenie czym charakteryzuje się ta forma oraz przedstawienie niektórych skutków jej wprowadzenia.