Abstrakt

Zgodnie z art. 618 § 1 KPC, w postępowaniu o zniesienie współwłasności sąd rozstrzyga także spory o prawo żądania zniesienia współwłasności i o prawo własności, jak również wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy. Z chwilą wszczęcia postępowania o zniesienie współwłasności odrębne postępowania we wskazanych sprawach stają się niedopuszczalne, zaś sprawy będące w toku należy przekazać do dalszego rozpoznania sądowi prowadzącemu postępowanie o zniesienie współwłasności. Natomiast postępowania w sprawach, które nie zostały przekazane, sąd umarza z chwilą zakończenia postępowania o zniesienie współwłasności. Realizacja tych roszczeń jest możliwa wyłącznie we wskazanym postępowaniu. Zgodnie z art. 618 § 3 KPC po zapadnięciu prawomocnego postanowienia o zniesieniu współwłasności uczestnik nie może dochodzić roszczeń przewidzianych w § 1, w tym także wzajemnych roszczeń współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy. Przepis ten statuuje swoistą prekluzję odnoszącą się do dochodzenia roszczeń. Czas dla ich realizacji został ograniczony zdarzeniem procesowym, jakim jest zapadnięcie prawomocnego postanowienia o zniesieniu współwłasności. Rozwiązanie to bywa w doktrynie określane jako przejaw radykalnego urzeczywistniania zasady kompleksowego rozstrzygania w postępowaniu o zniesienie współwłasności wszystkich roszczeń współwłaścicieli związanych z przedmiotem współwłasności.