Abstrakt

§ 1. WprowadzenieZ pobieżnej lektury przepisów KC wynika, że według art. 354 KC dłużnik wykonuje zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Podobne dyspozycje nałożono na wierzyciela. W praktyce strony stosunku zobowiązaniowego często uchybiają temu przepisowi, choćby na skutek zwłoki dłużnika. W rezultacie, w sferze prawnej wierzyciela powstaje wówczas wiele uprawnień, m.in. przewidziane w art. 479 i 480 KC. Uregulowano w nich kupno i wykonanie zastępcze. Doktryna podkreśla istotne znaczenie praktyczne tych przepisów, ponieważ mają one zapewniać możliwie szybkie zaspokojenie interesów wierzyciela. Stanowisko to budzi wątpliwości już z tego tylko powodu, że problematyka związana z art. 479 i 480 KC nie jest dobrze opracowana ani w nauce prawa, ani w judykaturze. W dalszym ciągu nieustalone pozostaje m.in., w jakich okolicznościach można korzystać z omawianych instytucji, nie przedstawiono również rozstrzygającego stanowiska w przedmiocie granic ich umownej modyfikacji. Z tych względów przy wykładni art. 479 i 480 KC zasadne staje się sięgnięcie do dorobku wypracowanego na gruncie KZ oraz regulacji zagranicznych.