Abstrakt

Artykuł został poświęcony regulacji wymogów formalnych w prawie prywatnym Unii Europejskiej, ze szczególnym uwzględnieniem jego najsilniej regulowanej sfery, jaką jest prawo konsumenckie. Jego punkt wyjścia stanowi pojęcie „nowego formalizmu” („renesansu formalizmu”), proponowane w literaturze jako ogólna formuła, obejmująca różnorodne zmiany, jakie prawo konsumenckie wprowadza w klasycznej konstrukcji i założeniach regulacyjnych wymogów formalnych. Dotyczą one przede wszystkim odmiennego podejścia do podstawowych funkcji wymogów formalnych oraz ich przedmiotu. W unijnym prawie prywatnym forma szczególna jest odnoszona przede wszystkim do informacji przekazywanej pomiędzy stronami przed zawarciem umowy lub w chwili jej zawierania – jej zaś podstawowym celem jest zwiększenie możliwości przyswojenia tej informacji przez nieprofesjonalistę i jej późniejszego wykorzystywania. Obok tego, unijne prawo prywatnego wprowadza szczególne typy wymogów formalnych oraz skutki ich naruszenia – w większości wypadków także silnie warunkowane celami ochronnymi. W tych ostatnich zakresach dochodzi do wyraźnego podziału kompetencji regulacyjnych między ustawodawcę unijnego i krajowego. Biorąc pod uwagę, że podstawową formą legislacji europejskiej w sferze prawa prywatnego pozostają dyrektywy, wprowadzane w nich wymogi formalne mają charakter ramowy i zwykle dość ogólny – wymagając konkretyzacji lub uzupełnienia w toku implementacji.