Abstrakt

Deweloperzy oprogramowania oraz spółki działające w branży IT od wielu lat powszechnie wykorzystują do produkcji własnych systemów informatycznych komponenty udostępniane na zasadach wolnych licencji (ang. open source software). Wykorzystanie gotowych, sprawdzonych fragmentów kodu źródłowego implementujących określone rozwiązania lub funkcje pozwala zaoszczędzić czas i zasoby, które w normalnym toku czynności musiałyby zostać poświęcone na ich zaprojektowanie i stworzenie od zera. Co więcej, sprawdzone i wykorzystane już wcześniej przez inne podmioty komponenty mają też tę zaletę, że są porządnie przetestowane i zwykle zawierają mniejszą liczbę błędów, niż tworzone na nowo fragmenty kodu.

Sięgając po rozwiązania open source należy być jednak również świadomym specyficznych, prawnych uwarunkowań korzystania z tego rodzaju oprogramowania, związanych m.in. z ryzykiem „zawirusowania” tworzonych rozwiązań programistycznych warunkami licencji open source, jak również problematyką ustalenia prawa właściwego dla tego rodzaju licencji. Ta ostatnia kwestia – pomimo że z reguły nie jest regulowana wprost w treści licencji open source (najpopularniejsze licencje open source takie jak GNU Lesser General Public License v2.1, GNU General Public License v2, GNU Lesser General Public License v3; BSD 3-Clause License, BSD 2-Clause License, PostgreSQL License, MIT License, Apache License 2.0 milczą na ten temat) – może mieć niezwykle istotne znaczenie dla skuteczności udzielenia licencji oraz dla zasad i warunków korzystania z oprogramowania open source.