Czasopisma logo

Prawo Nowych Technologii

nr 3/2022

Wyłączenie odpowiedzialności dostawców usług pośrednich na gruncie Aktu o Usługach Cyfrowych. Analiza na tle dyrektywy 2000/31

Magdalena Piech
Autorka publikacji poświęconych dostawcom usług pośrednich. Specjalizuje się w przepisach dotyczących usług pośrednich, platform internetowych, handlu elektronicznego i ochrony danych osobowych oraz analizie wpływu przepisów na gospodarkę cyfrową. Dyrektorka ds. Regulacyjnych w Allegro, w latach 2018- 2022 Przewodnicząca the European Tech Alliance, stowarzyszenia firm technologicznych działającego na rzecz otoczenia prawnego sprzyjającemu odpowiedzialnemu rozwojowi technologii i konkurencyjności europejskich firm; ORCID: 0000-0002-5493-7478.
Abstrakt

Abstract

Exclusion of intermediary service providers’ liability under the Digital Services Act. An analysis in light of Directive 2000/31The Digital Services Act introduces major changes in the area of intermediary service providers’ classification and exemptions of liability. It builds on the rules previously introduced in Directive 2000/31. However, it complements the legal framework and helps adapt it to current technologies and business realities. The DSA specifies the prerequisites for exemptions of liability of hosting service providers and partially modifies them for online platforms that allow consumers to conclude distance contracts with traders. Surprisingly, online search engines have been omitted in this respect. The DSA does not resolve to which intermediary service providers they should be assigned to or which due diligence obligations they should fulfil.Słowa kluczowe: dostawcy usług pośrednich, hosting, platformy internetowe, ogólny obowiązek monitorowania, klauzula dobrego Samarytanina, należyta staranność, wyszukiwarka internetowa, wyłączenie odpowiedzialnościKey words: intermediary service providers, hosting, online platforms, general monitoring obligation, good Samaritan clause, due diligence, search engine, exemption of liability

Przyjęcie Aktu o Usługach Cyfrowych1 to istotny moment w historii kształtowania unijnego prawa Internetu. Po ponad 20 latach obowiązywania dyrektywy 2000/312 jej postanowienia nie przystawały do realiów, w tym do nowych typów usług cyfrowych. Lukę tę stopniowo wypełniała doktryna, przepisy krajowe i unijne prawodawstwo sektorowe3, a także orzecznictwo sądów krajowych i TSUE. Nie dawało to jednak wystarczającej pewności prawnej, a przede wszystkim spójności przepisów na jednolitym rynku. Akt o Usługach Cyfrowych konsoliduje ten dorobek i czerpiąc z dobrych praktyk rynkowych zmierza do uporządkowania przepisów dotyczących usług pośrednich, ich odpowiedzialności, a także roli i obowiązków tych usługodawców wobec treści odbiorców usług.