Abstrakt

Ustawa z 5.7.2018 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz niektórych innych ustaw miała na celu implementację tzw. dyrektywy poufnościowej (dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/943 z 15.6.2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnic przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem). Regulacja ta wprowadza wiele istotnych zmian w zakresie ochrony informacji poufnych i know-how, stanowiąc rozwinięcie i uzupełnienie uprzednio obowiązujących przepisów dotyczących ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa zawartych w ustawie z 16.4.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. W związku z kształtem nowelizacji pojawia się jednak ważna wątpliwość konstrukcyjna dotycząca zakresu podmiotów, które mogą być „właścicielami” tajemnicy przedsiębiorstwa. Mianowicie czy tajemnica przedsiębiorstwa może powstać tylko na rzecz przedsiębiorcy (przedsiębiorstwa)? W ślad za tym idzie pytanie, czy obecne uregulowanie nie zawęża zakresu podmiotów, które są uprawnione do tajemnicy przedsiębiorstwa w sposób niezgodny z przepisami dyrektywy. Niniejszy artykuł ma na celu udzielenie odpowiedzi na to pytanie, a tym samym weryfikację, czy implementacja dyrektywy 2016/943 jest poprawna w odniesieniu do kluczowego dla systemu ochrony zagadnienia w postaci zakresu podmiotowego uprawnionych do tajemnicy przedsiębiorstwa.