Abstrakt

W niniejszym artykule analizie poddano zakres odpowiedzialności karnej menedżera wynikający z art. 296 § 1 KK. Sposób ujęcia znamion określących czynność sprawczą przestępstwa niegospodarności ma charakter blankietowy. W konsekwencji ustalenie treści wskazanych znamion przedstawia się jako problematyczne. Elementarna trudność związana jest z określeniem źródeł pozwalających wypełnić blankiet dla potrzeb karnoprawnej oceny konkretnej decyzji menedżerskiej. Z jednej strony pojawiają się w doktrynie głosy, by odwoływać się przy tym do nieformalnych źródeł wyznaczających treść uprawnień i obowiązków menedżera, z drugiej prezentowany jest pogląd co do rekonstrukcji kryteriów karnoprawnej oceny decyzji menedżerskiej w oparciu o źródła ściśle sformalizowane. Obydwa rozwiązania mają zalety i wady. Autorzy niniejszego opracowania stoją na stanowisku, że kryminalizacja niegospodarności z istoty pociąga za sobą konieczność odwołania się do kryteriów (wzorców) pozaprawnych w procesie karnoprawnej oceny decyzji menedżerskiej. Eliminacja takich odwołań, czy to de lege lata, czy de lege ferenda, wydaje się być natomiast niemożliwa do przeprowadzenia. Należy mieć przy tym na względzie, że akceptacja odejścia od ścisłej „formalizacji” kryteriów karnoprawnej oceny decyzji gospodarczej wymaga również wyeliminowania wszelkiej dowolności w ocenie decyzji menedżerskich i związania oceny karnoprawnej ze specyficznym przedmiotem wartościowania, jakim jest decyzja gospodarcza stanowiąca podstawę odpowiedzialności karnej.