Abstrakt
W niniejszym opracowaniu autor przedstawia spór stanowiący przedmiot postępowania głównego TS w sprawach C-152/20 i C-218/20 dotyczących wynagrodzenia dwóch rumuńskich kierowców samochodów ciężarowych, zatrudnionych przez rumuńską spółkę. Ich umowy o pracę, sporządzone zarówno w języku rumuńskim, jak i włoskim, przewidywały, że postanowienia umów zostaną uzupełnione przepisami ustawy Nr 53/2003, rumuńskiego kodeksu pracy. Umowy te przewidywały ponadto, że spory wynikające na ich tle miały podlegać rozpatrzeniu przez sąd właściwy ze względu na miejsce wykonywania pracy oraz jej przedmiot. Pracownicy utrzymują, że chociaż ich umowy zostały zawarte w Rumunii, oni sami zwykle wykonywali swoje obowiązki pracownicze we Włoszech. Tam bowiem rozpoczynali pracę. Wracali do Włoch po zakończeniu zadań i w tym kraju otrzymywali od zatrudniającego przedsiębiorcy polecenia oraz wykonywali większość zadań związanych z transportem. Pracownicy uważają, że powinny mieć do nich zastosowanie włoskie przepisy dotyczące płacy minimalnej zgodnie z art. 8 rozporządzenia Rzym I. Przedsiębiorstwo będące pracodawcą kwestionuje te żądania, podnosząc, że obaj kierowcy pracowali na jego rzecz przy użyciu samochodów ciężarowych zarejestrowanych w Rumunii i na podstawie zezwoleń transportowych wydanych zgodnie z prawem rumuńskim. Dodaje ono, że samo wydawało wszystkie polecenia i że praca powodów była organizowana w Rumunii. Umowy o pracę będące przedmiotem sporu powinny zatem podlegać prawu rumuńskiemu.
Trybunał Sprawiedliwości UE pokazuje, w jaki sposób należy interpretować przepisy