Abstrakt

Wykładnia autonomicznych źródeł prawa pracy wydaje się problematyką złożoną. Niniejsze opracowanie nie ma bynajmniej na celu jej całościowego i wyczerpującego omówienia, zmierza natomiast do zarysowania pewnych podstawowych argumentów teoretycznych przemawiających za przyjęciem określonych ustaleń w odniesieniu do sposobu wykładni aktów należących do autonomicznego prawa pracy. Uwagi wstępne Wykładnia autonomicznych źródeł prawa pracy, czyli układów zborowych i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa oraz obowiązki stron stosunku pracy (art. 9 § 1 KP) to kwestia, która analizowana jest zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie od co najmniej kilkunastu lat. Trudno jednak uznać, aby w odniesieniu do niej przyjęto powszechnie jakieś dostatecznie jednoznaczne ustalenia, które byłyby podstawą określonej jednolitej praktyki orzeczniczej. Podstawowe pytanie, które powstaje w tym zakresie, brzmi: czy przy wykładni autonomicznych źródeł prawa pracy należy stosować reguły wykładni prawa (tekstów aktów normatywnych), czy też reguły wykładni oświadczeń woli (art. 65 KC stosowany odpowiednio na podstawie art. 300 KP).