Abstrakt

Wymienione orzeczenie SN jest niezwykle ważne, trudno jednak sformułować jego zwięzłą sentencję. Nie sposób powstrzymać się od uznania jego uzasadnienia za enigmatyczne. Mimo że roszczenie wywodzi się ze stanu faktycznego z okresu po przyjęciu Polski do Unii Europejskiej, zasadnicza część rozważań prawnych składu orzekającego dotyczy wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który rozstrzygał inną sprawę pod rządem Traktatu Stowarzyszeniowego z 1991 r. Skład orzekający SN kończy swoje rozważania twierdzeniem, że skoro już Układ Stowarzyszeniowy zobowiązywał Polskę do zapewnienia zgodności jej prawa z prawem wspólnotowym, to „tym bardziej po przystąpieniu Polski do Wspólnoty Europejskiej zastosowanie będzie miało prawo wspólnotowe nad prawem krajowym”. Uchylając wyrok II instancji i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania, skład orzekający SN ograniczył się do ogólnego wskazania, że „czas pracy powoda” pełniącego dyżur medyczny w zakładzie pracy powinien być oceniony >>z uwzględnieniem norm prawa wspólnotowego<<. Wskazanie to – będące chyba najlepszym elementem wartościującym omawiane orzeczenie – wywołało duże zainteresowanie dyżurami w środowisku medycznym, o czym świadczy pojawienie się na wokandach sądowych dużej liczby spraw dotyczących różnych aspektów tej instytucji prawnej.