Abstrakt

Zapewnienie elastyczności na rynku pracy a gwarancje bezpieczeństwa dla pracowników

W ostatnim okresie wiele mówi się – i to nie tylko w naszym kraju – o problemie zapewnienia elastyczności na rynku pracy w połączeniu z gwarancjami bezpieczeństwa dla pracowników. W Unii Europejskiej wypracowano już specjalne pojęcie dla takiego działania, jakim jest nieprzetłumaczalne na język polski flexicurity¹. Jedną z prób takiego elastycznego podejścia do zatrudnienia jest formuła telepracy niewymagająca codziennego stawiania się przez pracowników w miejscu pracy. Kwestia ta ostatecznie została, po długiej i burzliwej debacie, uregulowana w polskim Kodeksie pracy na mocy ustawy z 24.8.2007 r.². Uzasadnieniem do wydania nowych przepisów była, oprócz ewidentnych korzyści zarówno dla wielu pracodawców, jak i szczególnie pracowników, chęć wdrożenia do polskiego porządku prawnego ramowego porozumienia z 16.7.2002 r. w sprawie telepracy³. Problem, jaki pojawił się jednak w związku z wdrożeniem tego aktu, polega na tym, iż nie jest on adresowany do państw członkowskich, ale do partnerów społecznych członków organizacji, które zawarły to porozumienie⁴. Podstawą takiego działania jest art. 139 TWE, zgodnie z którym dialog pomiędzy pracownikami i pracodawcami w ramach Wspólnoty może, o ile oni sobie tego życzą, prowadzić do wytworzenia stosunków umownych, łącznie z zawieraniem porozumień. Przy czym – jak dalej wskazuje się w paragrafie 2 tego artykułu – realizacja tych porozumień następuje bądź zgodnie z odpowiednią procedurą oraz zwyczajami pracowników i pracodawców, a także państw członkowskich, bądź w dziedzinach ujętych w art. 137 traktatu, na wspólne żądanie sygnatariuszy w drodze uchwały Rady, na wniosek Komisji⁵.