Abstrakt

W stosunkach prawnych wynikającym z umów o roboty budowlane istotnym zagadnieniem w zakresie zapewnienia równości stron jest miarkowanie kary umownej. W świetle obecnych zawirowań gospodarczych - związanych z dostępem do określonych materiałów, inflacją, licznymi zmianami prawnymi - nabiera ono szczególnego znaczenia w kontekście prawidłowego wyegzekwowania odpowiedniego wynagrodzenia przez Wykonawcę robót za wykonane prace. Warto zatem zbadać, czy wniosek o miarkowanie kary umownej powinien charakteryzować się szczególnymi wymogami formalnymi wskazanymi w treści glosowanego wyroku, pomimo że elementy te nie wynikają z literalnej, funkcjonalnej ani celowościowej wykładni normy zawartej w treści art. 484 § 2 KC. Jakie konsekwencje mogą wystąpić w przypadku stwierdzenia wystąpienia takowych braków formalnych, które zostały przez Sąd Najwyższy w tym wyroku wskazane? Czy stanowisko to odzwierciedla tendencje orzecznicze oraz zapatrywania doktryny w wystarczający sposób, aby w przypadku ich stwierdzenia wzywać stronę do odpowiednich uzupełnień? Autor niniejszej glosy próbuje udzielić odpowiedzi na te pytania.