Abstrakt

Niniejsze opracowanie poświęcone jest stanowi pewnej nierównowagi w systemie prawa o niewypłacalności. Z jednej strony, obowiązuje dogmat priorytetu restrukturyzacji nad upadłością w przypadku niewypłacalności dłużnika. Z drugiej strony, stan prawny adresowany do reprezentanta dłużnika w istocie rzeczy demotywuje go do wyboru ścieżki restrukturyzacyjnej. W pewnych sytuacjach optymalna dla dłużnika ścieżka restrukturyzacyjna może być realizowana za cenę ryzyka własnej odpowiedzialności reprezentanta dłużnika. W opracowaniu stawiana jest teza, że niektóre z okoliczności wyłączających odpowiedzialność reprezentanta dłużnika za niezgłoszenie wniosku o upadłość są wadliwie skonstruowane. Przedstawiony został postulat ich zmian de lege ferenda.