Abstrakt

Autor krytycznie analizuje stanowisko Sądu Najwyższego (wyrażone w uchwale z 30.6.2020 r.) oraz poglądy doktryny uznające unormowanie art. 437 ust. 1 pkt 7 lit. a PrZamPubl (i jego poprzednika z ZamPublU) za przepis szczególny wobec art. 483 § 1 KC. Zdaniem autora, nakaz zamieszczania w umowach o zamówienie publiczne (będącymi zarazem umowami o roboty budowlane) postanowień o karach umownych zastrzeganych dla zamawiającego „z tytułu” braku lub nieterminowej zapłaty przez wykonawcę wynagrodzenia należnego podwykonawcy należy uznać za odnoszący się do zobowiązań niepieniężnych wykonawcy. Wobec czego nie powstaje żadna kolizja pomiędzy wskazanym wyżej przepisem a normą art. 481 § 1 KC (zakazującą zastrzegania kar umownych za niewykonanie/nienależyte wykonanie zobowiązań pieniężnych), która wymagałaby – jak chce SN – uchylenia w drodze uznania przepisu PrZamPubl za lex specialis wobec unormowania KC.