Abstrakt

Opracowanie odnosi się krytycznie do wyrażonej w postanowieniu SN z 4.4.2022 r., II KK 22/22, i obecnej w literaturze karnistycznej oceny, uznającej pełnomocnika za podmiot przestępstwa z art. 296 § 1 KK. Wydaje się bowiem, że zasady nullum crimen, nulla poena sine lege nie pozwalają na przyjęcie – wbrew podstawom prawa cywilnego – jakoby pełnomocnictwo wynikało z umowy, a przy tym obowiązywało pełnomocnika do zajmowania się cudzymi sprawami.