Abstrakt

Zamówienie publiczne jest umową prywatnoprawną. Oprócz regulacji prawa zamówień publicznych mają do niej zastosowanie niesprzeczne z nimi rozwiązania KC dotyczące zawarcia, wykonania umowy i odpowiedzialności za jej naruszenie. Prawo zamówień publicznych dość często korzysta z konstrukcji kary umownej, m.in. w art. 143d ust. 1 pkt 7 lit. a nieobowiązującej już ustawy z 29.1.2004 r. – Prawo zamówień publicznych oraz w aktualnym stanie prawnym, w art. 437 pkt 7 lit. a ustawy z 11.9.2019 r. – Prawo zamówień publicznych. Przepisy te wymagają, aby w umowa, której przedmiotem są roboty budowlane, zawierała postanowienia dotyczące wysokości kar umownych z tytułu braku zapłaty lub nieterminowej zapłaty wynagrodzenia należnego podwykonawcom lub dalszym podwykonawcom. Na tym tle wywiązał się spór o to, czy mamy tu do czynienia z karą umowną w rozumieniu art. 483 § 1 KC, ponieważ obowiązek wykonawcy sankcjonowany karą umowną ma charakter niepieniężny, czy też być może, jest to szczególny rodzaj kary umownej, która sankcjonuje naruszenie obowiązku zapłaty jako świadczenia pieniężnego ciążącego na wykonawcy wobec zamawiającego, a wówczas powołane przepisy prawa zamówień publicznych mają charakter lex specialis wobec art. 483 § 1 KC, czy też wreszcie jest to przepis, który jest wadliwy, ponieważ wymaga wprowadzenia do umowy postanowienia niezgodnego z konstrukcją kary umownej. Autor dowodzi, że ten ostatni pogląd jest trafny.