Abstrakt

Problematyka roszczeń odszkodowawczych za tzw. „grunty warszawskie” od wielu lat budzi szereg wątpliwości. Kształt normatywny wniosku dekretowego, stanowiącego warunek niezbędny do przyznania odszkodowania, a także przesłanki jego prawidłowego złożenia, zostały określone w art. 7 ust. 1 dekretu z 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (dekretu warszawskiego). Kontrowersje odnoszące się do analizowanego przepisu dotyczą w szczególności odpowiedzi na pytanie: czy konieczność posiadania, jako jeden z warunków przyznania prawa wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy, obejmuje swoim zakresem podmiotowym wyłącznie następców prawnych właściciela, czy odnosi się również do dotychczasowego właściciela? Autorka jest zdania, że problem prawidłowej oceny zakresu podmiotowego przesłanki „posiadania” należy rozwiązać przyjmując argumenty natury intertemporalnej. Wykładnia art. 7 ust. 1 dekretu warszawskiego powinna być bowiem dokonywana na podstawie przepisów obowiązujących w czasie, w którym przesłanka ta miała być spełniona. Z tego względu w niniejszym artykule dokonano analizy prawa spadkowego na gruncie Kodeksu Napoleona, a także innych aktów normatywnych regulujących kwestię spadkobrania, pod kątem powiązania instytucji posiadania z prawem spadkowym.