Abstrakt
Przedmiotem glosy jest uchwała SN z 15.9.2020 r., III CZP 87/19, w której SN wyraził pogląd, iż żądanie ustalenia, na podstawie art. 189 KPC uznania postanowienia wzorca umowy za niewiążące konsumenta (art. 3851 KC) nie jest tożsame ani nie zawiera się w żądaniu ustalenia nieważności umowy (art. 58 KC). W glosie omówione zostało w jaki sposób powyższe stanowisko SN znajduje zastosowanie w przypadku powództw o zasądzenie świadczenia (najczęściej zapłatę), a także w postępowaniu grupowym o ustalenie odpowiedzialności pozwanego (art. 2 ust. 3 ustawy z 17.12.2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym), których strona powodowa dla uzasadnienia swego roszczenia powołuje się na niedozwolony charakter postanowień zamieszczonych w umowie z pozwanym. Autor prezentuje pogląd, że w sprawach o zasądzenie świadczenia, a także w sprawie powództwa opartego na art. 2 ust. 3 ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, w których powód uzasadnia swe roszczenie abuzywnym charakterem postanowień w umowie z pozwanym, sądy nie są związane poglądem powoda odnośnie tego, czy skutkiem bezskuteczności wskazanych przez niego abuzywnych postanowień jest nieważność całej umowy, a jedynie zobowiązane są ocenić czy w świetle zgromadzonych dowodów, określone w pozwie żądanie świadczenia znajduje podstawę prawną.