Abstrakt

Zwolennicy koncepcji „przekształcenia zobowiązania” i „odwróconej akcesoryjności” kary umownej poszukują argumentów dla przełamania akcesoryjności tej instytucji. Koncepcje te są podstawą do wnioskowania o dopuszczalności zastrzegania kary umownej również co do zobowiązań o charakterze pieniężnym. W opinii autorki kara umowna uregulowana w Kodeksie cywilnym jest instytucją o charakterze jednolitym i autonomicznym ¬¬– dotyczy jedynie zobowiązań o charakterze niepieniężnym (art. 483 § 1 KC) i może być uregulowana w umowie odrębnej od źródła powstania roszczenia o jej zapłatę. Nie ma więc potrzeby poszukiwania argumentów dla przełamania jej akcesoryjności, ponieważ jeżeli roszczenie o karę umowną już powstanie, to uzyskuje ono samodzielny byt, niezależny od zobowiązania głównego. Jednolita kara umowna powstaje jedynie na podstawie art. 483–484 KC i tylko wtedy może podlegać miarkowaniu z art. 484 § 2 KC.