Abstrakt

Przedmiotem rozważań zawartych w niniejszym artykule jest kwestia maksymalnej kwoty kary umownej jako przesłanki skuteczności jej zastrzeżenia. Zagadnienie to zostało przekazane do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu w dwóch sprawach. W niniejszym artykule prezentujemy argumenty przemawiające za wykładnią art. 483 § 1 KC, w myśl której maksymalna kwota kary umownej musi być znana dłużnikowi, gdy zgadza się on na jej zastrzeżenie. Nawet wtedy, gdy ostateczna kwota kary umownej jest in concreto zależna od późniejszego opóźnienia dłużnika, którego skala nie jest znana w chwili zawierania umowy, maksymalna kwota mary umownej musi być określona. W przeciwnym razie w naszej ocenie zastrzeżenie kary umownej może być kwestionowane na podstawie art. 483 § 1 KC.