Abstrakt

Niniejszy artykuł dotyczy kwestii zasadności wyróżniania dobra osobistego w postaci więzi rodzinnych, a także granic jego ewentualnej ochrony. Możliwość wyróżnienia takiego dobra osobistego, od dłuższego czasu podawana w wątpliwość w doktrynie, do niedawna była powszechnie akceptowana w judykaturze. W podjętej ostatnio przez Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych SN uchwale z 22.10.2019 r. zanegowano wyraźnie istnienie dobra osobistego więzi rodzinnej, stawiając tym samym pod znakiem zapytania możliwość zasądzenia zadośćuczynienia na rzecz bliskich osoby, która na skutek deliktu doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie może nawiązać lub kontynuować więzi łączącej ją z bliskimi. W przededniu uchwały połączonych izb SN mającej rozstrzygnąć powstałe w ten sposób rozbieżności w jego orzecznictwie, zasadne jest przyjrzenie się tytułowej problematyce raz jeszcze. Artykuł stanowi próbę obrony poglądu o możliwości i celowości wyróżnienia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnych oraz dopuszczalności żądania zadośćuczynienia przez bliskich bezpośrednio poszkodowanego deliktem na podstawie art. 448 KC. Podejmując ją starano się wykazać, że za poglądem tym przemawia także szereg dodatkowych argumentów, nieprezentowanych dotąd szerzej w doktrynie.