Abstrakt

Artykuł odnosi się do świadczenia głównego w umowach między przedsiębiorcą a konsumentem stanowiącego przesłankę wyłączenia kwestionowanego postanowienia umownego spod kontroli abuzywności wzorca umowy. Definicja świadczenia głównego jest przedstawiona w oparciu o orzecznictwo TSUE dotyczące wykładni dyrektywy 93/13. W drodze implementacji dyrektywy z dniem 2.3.2000 r. został wprowadzony do Kodeksu cywilnego art. 385¹ KC. Mimo upływu ponad 20 lat jego obowiązywania, zawarte w nim przesłanki wywołują wątpliwości interpretacyjne. Niejasność regulacji jest częściowo związana z pewną niespójnością pojęć w porównaniu do źródłowej dyrektywy 93/13. W artykule przedstawiono jednolitą linię orzeczniczą TSUE oraz węzłowe orzeczenia Sądu Najwyższego odnoszące się do głównego świadczenia umowy.