Abstrakt

Obecnie należy stwierdzić, że ustawa z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (KoronawirusU), po zmianie wprowadzonej ustawą z 31.3.2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw, nie reguluje wprost zagadnienia wpływu ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub epidemii na bieg terminów przedawnienia czy terminów powodujących prekluzję. Pewnym rozwiązanie, które może mieć zastosowanie obecnie, jest wykorzystanie przepisu art. 121 pkt 4 KC, który daje podstawę do zawieszenia biegu terminu przedawnienia roszczenia z powodu siły wyższej, o ile w danym konkretnym przypadku można będzie stwierdzić, że ogłoszeni stanu zagrożenia epidemicznego, czy epidemii, uniemożliwiło realizacje roszczenia czy innego uprawnienia. Tak może być w przypadku, gdy dany sąd zaprzestał działalności, a prezes sadu apelacyjnego nad nim nadrzędnego zarządził rozpoznanie jedynie spraw pilnych przez inny sąd, co uniemożliwi wniesienie sprawy do sądu w sprawie innej niż pilna, przez co uprawniony nie przerwie biegu przedawnienia. Podobnie rzecz się ma, gdy sama strona nie może dokonać czynności materialnoprawnej czy procesowej wywołującej skutek dla biegu terminu przedawnienia z powodu kwarantanny, czy umieszczenia w placówce służby zdrowia z powodu choroby. Pewnym rozwiązaniem mogłoby być także zastosowanie przepisów art. 15zzr KoronawirusU, ale ustawodawca zdecydował, że przepis ten odnosi się jedynie do terminów administracyjnych.