Abstrakt

Wejście w życie 1.1.2016 r. nowej ustawy z 15.5.2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne oznaczało wprowadzenie do polskiego porządku prawnego dualistycznego systemu procedur związanych z niewypłacalnością dłużnika. Materia postępowań restrukturyzacyjnych została wyjęta z ustawy z 28.2.2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (czego wyrazem była też zmiana nazwy tej ustawy poprzez usunięcie członu „naprawcze”) i uregulowana w osobnym akcie prawnym. Taka decyzja ustawodawcy nie jest obca polskiej tradycji prawnej, gdyż stanowi powrót do rozwiązań z dwudziestolecia międzywojennego, gdy odrębnie funkcjonowało Prawo o postępowaniu układowym oraz Prawo upadłościowe. Uzasadnieniem takiej decyzji ustawodawcy była chęć oddzielenia stygmatyzujących (gdyż kojarzących się w odbiorze społeczno-gospodarczym z bankructwem i brakiem możliwości zaspokojenia wierzytelności) postępowań upadłościowych od postępowań restrukturyzacyjnych. Jednocześnie skutkiem takiego rozwiązania stała się konieczność rozstrzygnięcia od nowa wielu kwestii, które na gruncie prawa upadłościowego wydawały się wyjaśnione (czasem przy pomocy ingerencji ustawodawcy w drodze nowelizacji). Jednym z nich jest kwestia wykonywania uprawnień przysługujących dłużnikowi, wobec którego otwarto postępowanie sanacyjne z jednoczesnym odebraniem zarządu z posiadanych przez niego udziałów i akcji w innych spółkach kapitałowych. Brak odpowiednika art. 186 PrUpad w PrRestr powoduje, że kwestia ta może budzić wątpliwości. W praktyce problem dotyczy jedynie sytuacji postępowania sanacyjnego, w którym dłużnik nie może sprawować zarządu. Celem niniejszego artykułu jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, komu przysługuje w takim wypadku kompetencja do wykonywania uprawnień dłużnika związanych z uczestnictwem w innych spółkach kapitałowych.