Abstrakt

Dnia 11.10.2015 r. weszła w życie ustawa z 5.8.2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym. Ustawodawca zdecydował tym samym m.in. o uregulowaniu procedury rozpatrywania reklamacji przez podmioty rynku finansowego w przepisach prawa powszechnie obowiązującego, co należy uznać za kolejny istotny element budowania systemu ochrony praw konsumenta (choć w świetle RozpReklRzecznFinU klientem podmiotu rynku finansowego może być także osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą). W akcie tym objęto zakresem podmiotowym również instytucje płatnicze oraz biura usług płatniczych. Wydaje się to zatem potwierdzać coraz większą wagę i znaczenie tego rodzaju działalności dla całego rynku finansowego. Wraz ze zmianami RozpReklRzecznFinU i uzupełnieniem katalogu podmiotów rynku finansowego w art. 2 pkt 3 lit. a o małe instytucje płatnicze na skutek wejścia w życie ustawy z 10.5.2018 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw [która stanowi implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z 25.11.2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającej dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylająca dyrektywę 2007/64/WE do polskiego porządku prawnego], bardzo istotnym zmianom uległ model rozpatrywania zastrzeżeń kierowanych przez użytkowników w odniesieniu do usług świadczonych przez dostawców usług płatniczych, który objął również małe instytucje płatnicze. Celem niniejszego artykułu jest dokonanie analizy aspektów prawnych związanych z tą materią. Z uwagi na fakt, że dotyczy ona małych instytucji płatniczych, dalsze rozważania będą koncentrować się na obowiązkach tego rodzaju dostawców w omawianym obszarze, jednak można je rozpatrywać również w kontekście pozostałych dostawców usług płatniczych.