Abstrakt

Konstrukcja odrębnej własności lokalu, w skład której wchodzi nieruchomość lokalowa oraz udział w nieruchomości wspólnej, jako wyjątek od zasady superficies solo cedit, jest przyczyną wielu wątpliwości. Oto bowiem budynek, stanowiący wcześniej część składową nieruchomości gruntowej, z chwilą wyodrębnienia w nim lokalu, zostaje w sposób konwencjonalny „podzielony” – niektóre jego elementy stają się częścią nieruchomości lokalowej, pozostałe zaś, nieprzeznaczone do wyłącznego użytku właścicieli lokali, tworzą nieruchomość wspólną. Przypisanie poszczególnych, faktycznych elementów budynku do jednej ze wskazanych wyżej kategorii nie jest zabiegiem prostym. Szczególnie problemy stwarza określenie prawnorzeczowego statusu balkonów, tarasów i loggi. Kontrowersje powstałe na tym tle przyczyniły się do powstania kilku linii orzeczniczych oraz licznych wypowiedzi przedstawicieli doktryny prawa. Celem niniejszej publikacji jest podsumowanie dotychczasowego stanu badań oraz ustalenie prawnorzeczowego statusu wskazanych elementów konstrukcji budynku. Określenie statusu balkonów, tarasów i loggii ma doniosłe znaczenie praktyczne. Pozwala bowiem ustalić podmioty odpowiedzialne za zachowanie ich w odpowiednim stanie technicznym i tym samym zobowiązane do ponoszenia kosztów ewentualnych napraw i remontów.