Abstrakt

Celem artykułu jest analiza wybranych zagadnień prawnych związanych z udzielaniem konsumentom kredytów odnawialnych. Pomimo, że ustawa z 12.11.2011 r. o kredycie konsumenckim obowiązuje już od ponad 8 lat, omawiana problematyka w dalszym ciągu budzi liczne wątpliwości tak w płaszczyźnie teoretyczno-prawnej, jak i w praktyce. W dużej mierze wynika to z faktu nieprecyzyjnego tłumaczenia polskiej wersji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23.4.2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, w efekcie czego dyrektywa ta (w polskiej wersji) oraz KredytKonsU posługują się pojęciem kredytu odnawialnego, podczas gdy w istocie chodzi o umowy zawierane na czas nieokreślony. Tymczasem na rynku finansowym przez kredyt odnawialny (kredyt rewolwingowy) rozumie się przyznawaną kredytobiorcy linię kredytową, w ramach której może dokonywać dowolnej ilości wypłat do wysokości określonego limitu. Na rynku consumer finance kredyt rewolwingowy najczęściej występuje jako kredyt w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym lub w ramach umowy o kartę kredytową, co wynika z faktu, że tylko w odniesieniu do tego rodzaju „produktów” wyłączono stosowanie – obowiązujących od 11.3.2016 r. – przepisów KredytKonsU regulujących maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu. W artykule podejmowana jest próba uporządkowania problematyki związanej z udzielaniem konsumentom kredytów rewolwingowych. W tym celu dokonywany jest przegląd orzeczeń SN, sądów powszechnych, a także decyzji Prezesa UOKiK wydanych w tej materii. Ponadto formułowane są uwagi de lege ferenda zmierzające do ujednolicenia i uspójnienia obowiązujących przepisów.