Abstrakt

Przedmiotem II cz. artykułu będą zasady ustalania maksymalnej kwoty zaliczki dywidendowej, która zgodnie z art. 195 § 1 zd. 2 KSH może być wypłacona wspólnikom. Wysokość tej kwoty jest wypadkową dwóch zmiennych, tj. źródeł finansowania (tj. pozycji pasywów bilansu, które mogą być wykorzystane do wypłaty zaliczki) oraz obligatoryjnych zmniejszeń (straty, udziały własne). Prawidłowe zinterpretowanie art. 195 § 1 zd. 2 KSH, z uwzględnieniem regulacji prawa bilansowego (tj. ustawy z 29.9.1994 r. o rachunkowości), generować będzie szereg problemów interpretacyjnych. Wynikają one głównie ze słabego skorelowania siatki pojęciowej KSH z regulacjami ustawy o rachunkowości. Przykładowo „zysk osiągnięty od końca zeszłego roku obrotowego” to suma zysków wynikająca ze sprawozdania finansowego za ubiegły rok (pytanie czy tylko zysku netto, czy także zysków z lat ubiegłych), a także „zysku” wygenerowanego od początku bieżącego roku obrotowego (pytanie czy zysku netto czy brutto, a także ustalanego w oparciu o jaką dokumentację finansową).
Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie, jak zinterpretować art. 195 § 1 zd. 2 KSH, w sposób zapewniający zgodność wymogów wynikających z prawa spółek z mechanizmami i instytucjami rachunkowości, a w szczególności sprawozdawczości finansowej.