Abstrakt

Instytucja prawna asesora sądowego w polskim systemie prawnym pojawiła się w okresie międzywojennym, a możliwość powierzenia mu czynności sędziego, wzbogacona w połowie XX w. o prawo wyrokowania, sytuowała go w funkcjonalnej bliskości ze stanowiskiem sędziego przy jednoczesnym zachowaniu istotnych odrębności. Pierwsze polskie prawo o ustroju sądów powszechnych z 1928 r., traktowało asesurę jako etap poprzedzający mianowanie na stanowisko sędziowskie. Wprawdzie powierzono asesorowi pełnienie funkcji sędziowskich, jednak ich zakres nie obejmował wyroków, lecz wyłącznie wydawanie postanowień. Szczegółowy status asesora, jego obowiązki i uprawnienia, regulowało rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 25.10.1932 r. o aplikantach i asesorach sądowych.