Abstrakt

W Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia uregulowano postępowanie w sprawach o wykroczenia, a zatem o czyny zwyczajowo uznawane za drobne, o mniejszym ciężarze gatunkowym. W toku prac komisji do spraw reformy procedury wykroczeniowej rozważano nawet włączenie jej w ramy Kodeksu postępowania karnego. Przeciw temu rozwiązaniu przemówiły jednak finalnie liczne odmienności postępowania w sprawach o wykroczenia, choćby związane z istnieniem postępowania mandatowego oraz specyfiką czynności wyjaśniających. Odrębny kodeks jest wyrazem samodzielności procedury wykroczeniowej, co ma podkreślać też odrębność prawa o wykroczeniach i prawa karnego. Zgodnie bowiem z art. 1 § 2 KPW, w postępowaniu w sprawach o wykroczenia przepisy Kodeksu postępowania karnego stosuje się jedynie, gdy niniejszy kodeks tak stanowi. Wbrew literalnemu brzmieniu przepisu i wskazaniu na wyjątkowość stosowania przepisów KPK, w rzeczywistości do odpowiedniego lub wprost stosowania przejęto znaczną ich część. Ustawodawca nie był zatem w pełni konsekwentny. W pozostałym zakresie KPW zawiera przepisy będące rozwiązaniami w znacznej mierze wzorowanymi na KPK. Pomijając już trudności związane z odpowiednim lub wprost stosowaniem przepisów KPK w innej procedurze, co wszak musi uwzględniać konieczność ich funkcjonowania na tle i w powiązaniu z rozwiązaniami specyficznymi dla spraw wykroczeniowych, zadać należy pytanie o racjonalność odmiennych regulacji w obu procedurach. W niniejszym artykule wskazane zostały przykłady dotyczące powyższego zagadnienia.