Abstrakt

W tym stanie rzeczy, prawidłowe zastosowanie art. 365 KPC skutkuje przyjęciem, że w ramach odpowiedzialności regresowej określonej art. 441 § 3 KC, brak było podstaw do zastosowania ograniczenia odpowiedzialności pozwanego pracownika wobec powodowego pracodawcy do kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia. Stwierdzić zatem należy, że skutkiem związania prawomocnym wyrokiem (w którym przyjęto solidarną odpowiedzialność pracownika i pracodawcy za szkodę wyrządzoną przez pracownika osobie trzeciej – przyp. A.R.) jest istnienie prawa strony powodowej do zwrotu wypłaconego odszkodowania od pozwanego. (...) Podkreślenia przy tym wymaga, że konkluzja o pełnej odpowiedzialności pozwanego wobec pracodawcy, wynika wyłącznie z faktu związania wydanym wcześniej orzeczeniem w sytuacji, gdy tak w niniejszej sprawie, jak też w sprawie karnej, w której zapadł wiążący wyrok, nie ujawniono takich okoliczności faktycznych, które w najmniejszym stopniu pozwalałyby przypisać pozwanemu winę umyślną. Zasadna jest zatem konkluzja, iż strona powodowa korzysta z orzeczenia wydanego w opisanych warunkach, w sytuacji, gdy w prejudycjalnej sprawie nawet nie twierdziła, by pozwany działał umyślnie. W tych warunkach, oraz biorąc pod uwagę istotę i ratio legis uregulowania statuującego treść stosunków między stronami, w tym art. 119, 120 i 122 KP, uznać należy, iż realizacja prawa podmiotowego (w części przekraczającej kwotę trzymiesięcznego wynagrodzenia pracownika – przyp. A.R.) przez stronę powodową narusza zasadę lojalności wobec drugiej strony szczególnego stosunku prawnego jakim jest stosunek pracy.
Wyrok SA w Krakowie z 22.8.2013 r., I ACa 697/13, Legalis, www.orzeczenia.ms.gov.pl