Monitor Prawniczy

nr 7/2016

Zwrot kosztów dochodzenia należności w transakcjach handlowych – dyspozytywność i jej granice

Mateusz Grochowski
Autor jest doktorantem w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, asystentem sędziego w Izbie Cywilnej Sądu Najwyższego.
Abstrakt

W uchwale z 11.12.2015 r. (III CZP 94/15) Sąd Najwyższy, po raz pierwszy w swoim orzecznictwie, dokonał wykładni ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Orzeczenie to skupiło się na szczególnym elemencie tego aktu, wprowadzonym w nim po raz pierwszy do polskiego porządku prawnego – możliwości uzyskania przez wierzyciela zryczałtowanych kosztów dochodzenia należności, uregulowanej w art. 10 ust. 1 TermZapłU. Zgodnie z tym przepisem, w razie przekroczenia terminu zapłaty (o pojęciu tym będzie jeszcze szczegółowo mowa niżej) roszczenie to przysługuje wierzycielowi w kwocie stanowiącej równowartość 40 euro, stając się natychmiast wymagalne (verba legis można dochodzić go „bez wezwania”).