Abstrakt

Umowy o świadczenie usług regulowane są przez prawo polskie de lege lata w sposób lakoniczny i ramowy – przez ogólne odesłanie do przepisów o umowie zlecenia. Kluczowym elementem tego mechanizmu jest art. 750 KC, nakazujący odpowiednie stosowanie przepisów o zleceniu do umów o świadczenie usług „nieuregulowanych innymi przepisami”. Kluczowe znaczenie z perspektywy reżimu prawnego umów o świadczenie usług ma zatem odpowiedź na pytanie, jak w istocie rozumieć należy stan „nieuregulowania”, do którego odnosi się ustawodawca. Problem ten okazuje się szczególnie istotny w sytuacjach, w których przepisy prawa wskazują na możliwość zawarcia określonej umowy, niekiedy także na wybrane elementy jej reżimu prawnego – równocześnie jednak regulacja ta ma charakter lakoniczny lub wycinkowy. Wątpliwości tego rodzaju były wielokrotnie rozstrzygane w orzecznictwie (w ostatnim czasie m.in. na gruncie umów o warunkach zapłaty za studia na uczelni wyższej, których reżim prawny został określony w części w uchwale SN z 21.10.2015 r.). Dostarcza ono wielu szczegółowych wskazówek co do sposobu rozumienia art. 750 KC – uzupełniając, a niekiedy kwestionując, ogólne ramy tej regulacji ukształtowane w doktrynie.