Abstrakt

Kodeks cywilny de lege lata w niezwykle lakoniczny sposób odnosi się do umów o świadczenie usług, które pozostają poza granicami umowy o dzieło i zlecenia. Niemal cała ich regulacja została oparta na ogólnym odesłaniu do przepisów odnoszących się do ostatniej z tych umów, zawartym w art. 750 KC. Ustawodawca zamieścił jednak po nim także drugą regulację (art. 751 KC), jako jedyny przepis stworzoną do „samodzielnego” określenia fragmentu problematyki umów o świadczenie usług – terminu przedawnienia związanych z nimi roszczeń. W punkcie pierwszym odnosi się ona do roszczeń definiowanych ze względu na ich przedmiot (wynagrodzenie, zwrot wydatków i zaliczek), przysługujących osobom stale świadczącym usługi danego rodzaju. W odmienny sposób sformułowano natomiast punkt drugi – dotyczący szczegółowo wskazanych typów usług. Ze względu na tę wyjątkową metodę regulacji art. 751 pkt 2 KC zasługuje na kilka szerszych uwag.