Abstrakt

Kolejnym momentem wyznaczającym zakres analizy tajemnic prawnie chronionych na rynku finansowym są instrumenty finansowe. Można zaryzykować wręcz tezę, że stanowią one przyczynę sprawczą wprowadzenia regulacji statuujących tzw. obowiązek dyskrecji, którego konstrukcyjnym korelatem jest właśnie zobowiązanie do zachowania poufności, formułowane pod adresem zarówno instytucji uczestniczących w obrocie na rynku finansowym, jak i osób pośredniczących w tym obrocie, czy biorących w nim udział bezpośredni. Instrument finansowy wyznacza zatem granice przedmiotowe reżimu ochronnego, a z racji tej, że nie stanowi on kategorii jednolitej, zasięg wspomnianego reżimu jest niezwykle szeroki. Zmiany, jakie od 1997 r. zaszły na rynku kapitałowym – a zwłaszcza pełna dematerializacja instrumentów finansowych – sprawiły, że instrument finansowy, będący w świetle reguł prawa prywatnego określonym prawem podmiotowym o charakterze majątkowym, musi być opisywany w ujęciu konstrukcyjnym w powiązaniu z rozwiązaniami instytucjonalno-systemowymi, zapewniającymi utrzymanie bytu prawnego tego instrumentu i organizującymi, czy wręcz konstytuującymi jego obrót. W konsekwencji właśnie owe rozwiązania instytucjonalno-systemowe będą w pierwszej kolejności przedmiotem uwagi ustawodawcy przy określaniu granic i zasad reżimu ochrony dostępu do informacji.