Abstrakt

Przedmiotem niniejszego artykułu jest zbadanie kwestii, na jakiej podstawie normatywnej, w sytuacji braku wyraźnego przepisu prawnego, użytkownik wieczysty nieobjęty, przepisami szczególnymi, może zrzec się swojego prawa. Jak zostało to przedstawione, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie SN, na tle zaistniałych zmian przepisów prawnych powstały liczne kontrowersje. Sprowadzały się one przede wszystkim do tego, czy do zrzeczenia się użytkowania wieczystego należało w takiej sytuacji zastosować art. 179 KC, dotyczący zrzeczenia się własności nieruchomości – obecnie nieobowiązujący – czy też art. 246 KC, dotyczący zrzeczenia się praw rzeczowych ograniczonych, a w najnowszym orzecznictwie podjęta została kwestia analogicznego zastosowania art. 902¹ KC. Zasadny jest postulat de lege ferenda uregulowania omawianego problemu w odrębnym przepisie, który by jasno stanowił o dopuszczalności zrzeczenia się użytkowania wieczystego, jego formie i skutkach. W obecnym stanie prawnym przyjąć należy, że użytkownik wieczysty będący np. osobą fizyczną chcąc wyzbyć się swego prawa ma dwie drogi: może złożyć ofertę zawarcia umowy o przekazaniu prawa użytkowania wieczystego bądź wyzbyć się swojego prawa na podstawie art. 246 KC, dochowując wymogów stawianych przez ten przepis.