Abstrakt

Zgodnie z art. 1212 § 1 KPC, wyrok sądu polubownego lub ugoda przed nim zawarta mają moc prawną na równi z wyrokiem sądu lub ugodą zawartą przed sądem po ich uznaniu przez sąd albo po stwierdzeniu przez sąd ich wykonalności. Postępowanie to ma charakter pomocniczy. Rozstrzygnięcie sądu polubownego uzyskuje wówczas walory orzeczenia sądu państwowego. Natomiast ewentualna odmowa unicestwia wynik postępowania arbitrażowego. Uprawomocnienie się takiego postanowienia powoduje, że sprawa wymaga ponownego rozpoznania przez sąd polubowny, chyba że zapis utracił swoją moc. Przesłanki odmowy uznania albo stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego przewidziane zostały w art. 1214 § 3 oraz w art. 1215 § 2 KPC. Zgodnie z art. 1215 § 2 pkt 4 KPC, podstawą odmowy uznania lub stwierdzenia wykonalności jest okoliczność, w której wyrok sądu polubownego nie stał się jeszcze dla stron wiążący. W judykaturze wskazuje się, że art. 1197 KPC ma charakter przepisu bezwzględnie obowiązującego w zakresie wymagań wyroku sądu arbitrażowego, w tym w zakresie prawidłowego doręczenia go stronom – § 4. Dla dokonania prawidłowego doręczenia konieczne jest dochowanie wymagań przewidzianych w przepisach prawa, doręczenie dokonane w sposób sprzeczny z ustalonymi regułami i wymaganiami jest nieskuteczne.