Abstrakt

Mimo ponad 5 lat obowiązywania ustawy z 17.12.2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym problematyka dochodzenia roszczeń w tym postępowaniu rzadko stanowi przedmiot wypowiedzi SN. Do niedawna odnosiła się do niej tylko uchwała z 13.7.2011 r., dotycząca obowiązkowego zastępstwa powoda w postępowaniu grupowym (art. 4 ust. 4 PostGrupU). Sytuacja ta uległa jednak w ostatnim czasie zmianie – na wokandę SN zaczęły trafiać bowiem pierwsze skargi kasacyjne w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu grupowym. W większości tych spraw powództwo zostało oparte na art. 2 ust. 3 PostGrupU, zgodnie z którym w sprawach o roszczenia pieniężne powództwo może się ograniczać do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego. Także szersza obserwacja praktyki świadczy o popularności tej właśnie formuły postępowania grupowego, co wiąże się z jej większą elastycznością w zestawieniu z dochodzeniem roszczeń pieniężnych, którego dopuszczalność wymaga spełnienia niełatwego warunku ujednolicenia wysokości roszczeń w grupie lub podgrupach (art. 2 ust. 1 i 2 PostGrupU).