Abstrakt

Niedawna wypowiedź Sądu Najwyższego, dotycząca dopuszczalności ustanowienia przez przedstawiciela ustawowego małoletniego pacjenta pełnomocnika do złożenia oświadczenia o wyrażeniu zgody na wykonanie tzw. poważniejszego świadczenia zdrowotnego, wzbudziła duże zainteresowanie już wówczas, gdy znana była jedynie teza uchwały z 13.5.2015 r., III CZP 19/15. Inspirowała ona bowiem nie tylko do postawienia pytania o jurydyczne motywy, lecz także o zakres dostrzeganej przez SN dopuszczalności umocowania innej osoby do podejmowania decyzji medycznych. Teza orzeczenia eksponowała treści ograniczone ramami zagadnienia prawnego, toteż dopiero wywody uzasadnienia mogły stać się źródłem miarodajnej informacji o rzeczywistych przedmiotowych granicach zapatrywania SN. Z kolei, co się tyczy wspierającej je argumentacji, podstawowe znaczenie uzyskiwało zbadanie, jakie racje SN uznał za doniosłe na tyle, że mogły stanowić zarówno dostateczną osnowę wyrażonego poglądu, jak i równoważyć ryzyka wiążące się z jego zaaplikowaniem w praktyce medycznej i sądowej.