Abstrakt

Postępująca informatyzacja życia społecznego oddziałuje na coraz to nowe dyscypliny, wprowadzając do nich innowacyjne rozwiązania i zmieniając dotychczasowe standardy. Nie inaczej jest w przypadku systemu opieki zdrowotnej, gdzie rozwój technologii informacyjno-komunikacyjnych przyczynia się do stopniowej zmiany istoty i kształtu relacji pacjent – lekarz. Postęp technologiczny nie tylko pozwala na zapobieganie i leczenie nowych chorób przy użyciu nowych substancji leczniczych, nowych metod, narzędzi czy sprzętu, ale pozwala także na nadanie relacji pacjenta i lekarza nowej formy. Informatyzacja systemu ochrony zdrowia odnosi się więc zarówno do postępu materialnego, związanego z istotą leczenia (potencjalnymi możliwościami leczniczymi), jak i postępu formalnego, pozwalając, z jednej strony, na podjęcie, czy też utrzymywanie kontaktu z lekarzem w niewystępujący dotychczas sposób, z drugiej prowadzi do swoistej depersonalizacji leczenia. W literaturze podaje się wiele argumentów przemawiających za rozwijaniem telemedycyny, uważanej za remedium na problemy występujące w systemie ochrony zdrowia. Rozważenia wymaga jednak, czy obowiązująca regulacja prawna pozwala już teraz legalnie korzystać z postępu technologicznego. Niniejszego artykuł przedstawia wyniki analizy przepisów ustawy z 5.12.1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty relewantnych z perspektywy wdrożenia i upowszechniania telemedycyny, z uwzględnieniem nowelizacji, zmieniającej ich brzmienie z dniem 1.1.2015 r..