Abstrakt

Brak miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego stanowi poważną barierę w rozwoju infrastruktury, budownictwa mieszkaniowego i komercyjnego, a proces inwestycyjny jest długotrwały i kosztowny. W celu przyspieszenia tego procesu, pojawiła się praktyka finansowania prac planistycznych przez podmioty zewnętrzne oraz próby „uproszczenia” procedury przez organy uchwalające plan miejscowy. Jednym z mechanizmów mających w założeniu przyspieszyć procedurę planistyczną jest jednoczesne uchwalanie zmiany w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz nowego planu zagospodarowania przestrzennego (bądź uchwały zmieniającej postanowienia takiego planu). W niniejszym artykule przedstawiono analizę prawną możliwości podejmowania tego typu działań, z uwzględnieniem ich potencjalnych dalszych konsekwencji. Rozważania wzbogacone zostały o omówienie wybranych orzeczeń sądów administracyjnych dotyczących wskazanej praktyki.