Abstrakt

W niniejszym artykule omówiono zagadnienie powoływania (na podstawie art. 143–144 KPC) i zakresu kompetencji „kuratora procesowego”. Instytucja ta ma na celu ustanowienie zastępstwa dla nieobecnej strony postępowania. W swej istocie zastępstwo to – literalnie odczytując ustawę – powinno mieć jednak bardzo ograniczony, tymczasowy charakter i być realizowane głównie w zakresie doręczeń. Orzecznictwo podważyło jednak sens korzystania z „kuratora dla doręczeń” jako instytucji całkowicie niefunkcjonalnej. Przepisy procedury cywilnej poddane zostały zatem radykalnie rozszerzającej wykładni, ukierunkowanej na treściowe ich zbliżenie do art. 184 KRO. W ten sposób kurator ustanowiony na mocy art. 143–144 KPC w praktyce posiadł znacznie rozszerzony zakres kompetencji – ograniczony co prawda wyłącznie do konkretnego postępowania, ale dotyczący licznych dopuszczalnych w nim dla samej strony czynności procesowych (wraz z ich niejednokrotnie dalekosiężnymi następstwami).