Abstrakt

Celem sądowego egzekucyjnego postępowania cywilnego jest przymusowe wyegzekwowanie praw stwierdzonych lub ustalonych w postępowaniu rozpoznawczym. Optymalnym zatem rozwiązaniem byłaby sytuacja, gdyby konieczność jego wszczęcia pojawiała się jak najrzadziej. Niestety, okres „spowolnienia” światowej gospodarki, oddziaływujący na sytuację ekonomiczną w Polsce, karze ze szczególną uwagą spoglądać w kierunku tych instytucji postępowania egzekucyjnego, których zadaniem jest umożliwienie przymusowej realizacji zobowiązań. Jedną z ważniejszych tego typu instytucji, stanowi skarga na czynność komornika. Sposób ukształtowania jej prawnego charakteru, wymaga przy tym od ustawodawcy zachowania swoistej równowagi pomiędzy zapewnieniem należytej ochroną obu stronom postępowania egzekucyjnego, to jest zarówno wierzycielowi, jak i dłużnikowi. Konieczność ochrony tego drugiego jest dla społeczeństwa oczywista, co wynika z wielu uprawnień przysługujących komornikowi w toku prowadzenia egzekucji. Z pola widzenia nie można jednak tracić interesu wierzyciela, który ma pełne prawo oczekiwać od państwa prawa, stosownej pomocy w sprawnym i możliwie szybkim wyegzekwowaniu należności objętych tytułami wykonawczymi. Opracowanie niniejsze stanowi próbę bliższego przyjrzenia się instytucji skargi na czynność komornika z uwzględnieniem ostatniej „dużej” nowelizacji kształtu postępowania egzekucyjnego wprowadzonej z dniem 3.5.2012 r.