Abstrakt

I. Nie ulega wątpliwości, że użytkowanie wieczyste nie ma charakteru trwałego, a użytkownik wieczysty może tego prawa się zrzec. We wcześniejszym stanie prawnym jako podstawa jednostronnej rezygnacji z użytkowania wieczystego wskazywany był per analogiam art. 179 KC (niekiedy w powiązaniu z art. 246 § 1 KC). Utrata mocy przez pierwszy z tych przepisów¹ wymusiła rewizję dotychczasowych rozwiązań. W przepisach szczegółowych ustawodawca przewiduje wprawdzie możliwość rezygnacji z użytkowania wieczystego przez niektóre kategorie podmiotów, jednostronnie lub w drodze umowy (art. 16 ustawy z 21.8.1997 r. o gospodarce nieruchomościami², art. 17b ust. 3 ustawy z 19.10.1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa³ oraz art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z 24.8.2001 r. o restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali⁴), nie rozwiązuje to jednak rzecz jasna problemu zrzeczenia się tego prawa w sposób kompleksowy. Do wypełnienia luki w tym zakresie zmierza uchwała SN z 13.12.2013 r.⁵, w której jako podstawę rezygnacji z użytkowania wieczystego poza zakresem stosowania rozwiązań szczególnych⁶ wskazano, stosowaną analogicznie, regulację umowy przekazania nieruchomości (art. 902¹–902² KC).